سلام . بعضي وقتها در تنهايي به اين موضوعات فكر مي كنم.. راهش دوره و كم همديگرو مي بينيم . پارك سينما بيشتر مي ريم... ابراز احساساتم مي كنيم . ( دوست دارم و ....) چون واقعا دوستش دارم حتي فكر اينكه بخوام با مرد ديگه اي ازدواج كنم اذيتم مي كنه ... من كه از خدامه مال من بشه اونم من دوست داره ولي به خاطره حرف خانوادش دودله و به من ميگه ما به هم نمي رسيم . چندبار خواستم جدا شم ولي باز خودم برگشتم . بعضي وقتا وقتي فكرش مي كنم كه بايد جدا بشيم وقتي به خودم ميام گونه هام خيسه... شايد من ديوونه ام... كمكم كنيد..
دختريم نيستم كه بتونم هم زمان با چند نفر باشم يا چون دوره ازم اينجا زاپاس داشته باشم. واقعا دوستش دارم نه مي تونم و نه دوست دارم خيانت كنم.......