آرتمیس

سلام خسته نباشید.حدود 3 سال هست که با پسری که از طرف یکی از آشنایان مورد اعتماد معرفی شد،آشنا شده ام.خیلی دوستش دارم او هم خیلی بیشتر از من،من رو دوست داره ولی اوایل آشنایی رفتارهایی غلط از خود نشان داد که باعث شد من هم اعتمادم را تا حدودی نسبت بهش از دست بدهم و هم اینکه نسبت به خانواده اش بد بین باشم.من رو مدام با دختر خاله اش که 2 سال با خودش تفاوت سنی دارد و از بچگی با هم بزرگ شده اند مقایسه کرد،مثلا میگفت:موهاتو رنگ نمی کنی؟چند تا خواستگار داشتی؟؟چند تا سفر خارجی رفتی؟اون انقدر سفر خارجی رفته انقدر داده بینیشو عمل کرده،انقدر خواستگار داشته..من نسبت به این حرفهایش چیزی نگفتم و موضوع را به پای این گذاشتم که تا الان با دختری جز من آشنا نبوده،چون همه میدونستند همیشه دختری بودم که یه عالم خواستگار از 14 سالگی تا الان که 24 سالمه داشتم و دارم همیشه هر جا می رفتم جز تعریف چیزی نمیشنیدم چون هم از لحاظ زیبایی و هم درسی،شخصیتی کلا از همه نظر بهتر بودم و همیشه همه پسرهای خیلی خوب در دانشگاه دوست داشتن با من آشنا بشوند و ازدواج کنند ولی من همیشه با درسام خودمو مشغول میکردم یا اینکه قرآن و نماز می خوندم.هیچ وقت هیچ کس با من اینطور رفتار نکرده بود حتی در خانواده خودم پدرو مادرم من رو بیشتر از بچه ها ی دیگشون دوست دارن.الانم احساس میکنم وقتی خاله یا دختر خالش بهش می رسن خوشحال تر می شه تا من.این موضوع باعث شد که حساسیت زیادی نسبت به این آدما داشته باشم طوری که وقتی اسمشونو میاره ناراحت میشم و تو خودم می رم،نسبت بهش خیلی سرد شدم دیگه کلا آدمی شدم که اصلا نمی خنده و مدام به خاطر ترس از ازدواج با این شخص گریه می کنم.اصلا بهش زنگ نمیزنم خودش همش با من تماس می گیره و یه جورایی افسرده شدم نمیدونم چی کار کنم راهنمایی کنید لطفا....