لکنت زبان در کودکان

[Blue]

آرام صحبت کن!

با لکنت زبان چه کنيم؟


1- در مراحل اوليه ، لکنت زبان را ناديده بگيرد.

کودکان در سنين پايين هيچ گونه آگاهي نسبت به نارسايي گفتار خود ندارند. اگر زماني که لکنت شروع مي شود توجهي به آن نکنيد، کودک شانس بيشتري براي پشت سر گذاشتن آن دارد.


2- آرام رفتار کنيد. يک خانواده ي آرام به کودکانشان فرصت بيشتري براي صحبت کردن بدون وارد آمدن فشار رواني مي دهند.

اين مسئله زماني را در اختيار هر فرد قرار مي دهد تا بدون برخورد با گفتار ديگري، حرفش را بزند. برنامه هاي شتابزده کودکان را مجبور مي سازد که افکارشان را سريعتر به کلمات تبديل نموده و در نتيجه سريعتر صحبت نمايند که اين امر سبب تقويت لکنت زبان در آنان مي شود.


3- الگوهاي ساده و آرام گفتار را سرمشق کودک قرار دهيد.

به آرامي و با جمله هاي کوتاه صحبت کنيد. گاه و بيگاه بين جمله ها مکث کنيد و از لغات ساده يا مناسب سن کودکان ، استفاده نماييد. از صحبت کردن خودتان به عنوان يک نمونه استفاده کنيد و به کودکانتان نشان دهيد که لزومي ندارد شتابزده يا پيچيده صحبت کنند.


4- زماني که کودکانتان صحبت مي کنند به آنان کاملاً گوش دهيد.

هر زماني که ممکن است به آنان نگاه و توجه کنيد. اين کار باعث مي شود از انجام حرکاتي که نشان دهنده ي اين است که گرفتاريد و وقت کافي براي آنان نداريد، بپرهيزيد. حرف آنان را تا آخر گوش کنيد، اين نشان مي دهد که شما به مطلبي که گفته مي شود، توجه داريد نه به نحوه اداي آن.


در برخورد با لکنت زبان از چه کارهايي بايد پرهيز کنيم؟


1- به کودکانتان نگويد که چگونه لکنت زبان را متوقف کنند.

بيان نصايحي از قبيل اين که «آرام صحبت کنيد، نفس عميق بکشيد يا قبل از صحبت کردن فکر کنيد»، مشکل کودکاني را که لکنت دارند حل نخواهد کرد و فقط به آنان مي گويد که اشتباه مي کنند و درست صحبت نمي کنند.


2- صحبت آنان را قطع نکنيد.

بگذاريد کودکانتان بدون کمک شما و تصحيح شدن يا بدون اين که حرفشان قطع شود کلمات را با لکنت ادا کنند. اگر شما به اين موضوع بيش از حد توجه نشان دهيد، احتمالاً لکنت با شدت و به دفعات بيشتري تکرار مي شود.


3- نگراني به خود راه ندهيد.

همان طور که در زمان به راه افتادن کودکتان افتادن او را برروي زمين بدون نگراني ناديده مي گرفتيد، پس لغزش آنان را نيز در صحبت کردن ناديده بگيريد. هرگز فرياد نزنيد، سرزنش نکنيد و نگوييد: «ديگه بسه»، همچنين مواظب حرکات خود باشيد. اگر زماني که کودکتان با لکنت صحبت مي کند، به چشمان او نگاه نکنيد يا دايماً به اين طرف و آن طرف نگاه کنيد يا خود را مشغول کار نشان دهيد، در واقع ناراحتي و اضطراب را به کودک خود منتقل خواهيد کرد.


4- انتظار تداوم نداشته باشيد.

کودکان ممکن است پس از يک دوره ي طولاني رواني گفتار، به طور غيرمترقبه اي دوباره به لکنت زبان بازگردند. لکنت زبان ممکن است سالها متوقف شده باشد اما دوباره شروع شود. رواني گفتار کودکان هميشه بدين معني نيست که آنان کاملاً بر اين مشکل فائق آمده اند و اگر اين عادت دوباره بروز کند، به دليل تنبل شدن يا لجاجت آنها نيست. ناپيوستگي يکي از مشخصه هاي استاندارد نارساييهاي اوليه ي گفتاري است.


5- کودکتان را مجبور به صحبت نکنيد.

سعي کنيد او را در موقعيتهايي قرار ندهيد که در حضور ديگران مجبور به صحبت کردن شود. کودکاني که دايماً به واسطه ي گفتارشان خجالت زده مي گردند، ممکن است به کلي از صحبت کردن خودداري کنند.


نارسايي عادي

1- تکرار کردن تمام کلمات: «سگي را – سگي را – سگي را ديدم.»

2- مکث با اشاراتي چون اوم، آه و اوه: «سگي را «اوم، اوم، اوم ديدم.»

3- تکرار اولين صدا فقط يک بار: «سگي را – ديدم.»


نارسايي خطرناک

1- تکرار اولين صدا يا اولين بخش از يک کلمه: «سگ را د - د – د – ديدم.»

2- مکث کردن براي بيش از يک ثانيه: «سگ را ديـ - دم.»

3- اولين صوت تکرار نشود ولي کشيده شود: «سگي را د د د د ديدم.»


تجربه ي نارسايي عادي گفتار، معمولاً براي کودکان ناآگاهانه است و نشاني از فشار روحي ندارد زماني که آنان به مسائل گفتاري واکنش نشان مي دهند (معمولاً اين مسئله نشأت گرفته از اطرافيان مي باشد) عمل لکنت زبان به عنوان يک عادت دايمي شکل مي پذيرد. انجمن گفتار آمريکا شش نشانه ارائه مي دهد که زمان جدي شدن اين مشکل و مراجعه به يک آسيب شناس گفتار را تعيين مي کند که در مقاله ي بعد به ذکر وتوضيح آن مي پردازيم.