تکلم کودکان

[psycho]

فرصتی برای گفتن

اگرچه سخن گفتن امری بدیهی است اما برای برقراری ارتباط، چه کلامی و چه غیرکلامی، زمان لازم است.

بیشتر ما سعی داریم فرزندان مان را به داشتن ارتباط کلامی با دیگران ترغیب کنیم. مادری را در نظر بگیرید که می خواهد با فرزندش ارتباط برقرار کند و شروع می کند به گفتن جملات پیاپی مثل: "توی مدرسه چه کار کردی؟ سارا هم آمده بود، امروز هم با هم بودید؟ اصلا از او خوشت می آید یا نه؟"


والدین بدون این که به فرزندان شان فرصت مشارکت بدهند تمام امور را به دست می گیرند اگر به نحوه برقراری ارتباط خود با فرزندمان نگاهی بیندازیم، متوجه می شویم که چرا او تمایل زیادی به این ارتباط ندارد. این نحوه برخورد برای کودکانی که دارای اختلالات گفتاری هستند ، بسیار خطرناک است. فرصت ندادن به فرزندان باعث می شود تا باور کنیم آن ها اطلاع چندانی از آن چه انجام می دهند ندارند و به آن ها نیز می آموزیم که در ارتباطات خود منفعل عمی کنند. کمی در این باره بیندیشید ، وقتی موضوعی را با فرزندتان در میان می گذارید ، چه می کنید؟


اغلب ما بدون این که به او اجازه دهیم تا حرف خود را بزند به سخن گفتن ادامه می دهیم، در این صورت چه اتفاقی می افتد؟ توجه او به ما کم و یا اصلا قطع می شود. آیا خود شما وقتی با افرادی هستید که زیاد حرف می زنند و اجازه حرف زدن به شما نمی دهند، همین مساله را تجربه نکرده اید؟


فرصت دادن و انتظار، مهارت پیچیده ای است که برای والدین، معلمان و گفتار درمانان در ارتباط با کودکان بسیار سودمند است. این مهارت برای برقراری ارتباط جمعی با کودکانی که از شما فاصله می گیرند، کاربرد دارد.


اگرچه سخن گفتن امری بدیهی است اما برای برقراری ارتباط ، چه کلامی و چه غیرکلامی، زمان لازم است. کودکانی که دارای اختلالات گفتاری و مشکلات یادگیری هستند برای برقراری ارتباط به فرصت بیشتری نیاز دارند. بسیاری از والدین اظهار می دارند که دادن این فرصت برای شان سخت و یا غیرممکن است، آن ها معتقدند که برای واداشتن فرزندان به ارتباط باید آنها را مورد بمباران کلمات و جمله ها قرار داد. مثلا یک سوال را باید بارها و بارها از او پرسید. آن ها از نتایج شگفت انگیز صبر و دادن فرصت به فرزندان شان بی خبر هستند. بسیاری از ما نمی دانیم که وقتی دایما حرف می زنیم عملاً فرزندمان را از برقراری ارتباط و یادگیری صحبت با سایرین باز می داریم. اگر والدین به فرزندان فرصت کافی ندهند ممکن است آن ها منفعل شده و بسیاری از فرصت های طبیعی برقراری ارتباط با سایرین را از دست بدهند.