نقش پدر در تربیت فرزند

[roya]

پدر عزيز، شما هم در زندگي فرزندتان نقش داريد

مادر پسر بچه 6 ساله اي نزد روانپزشک مي رود تا در مورد مشکلات رفتاري او صحبت کند، اما پدر کودک که فردي تحصيل کرده و در زمينه تحصيلي خود متخصص مي باشد از حضور در اين ملاقات سر باز مي زند. وقتي روانپزشک علت را جويا مي شود مادر کودک مي گويد، او به روانشناسي و روانپزشکي اعتقاد ندارد.

عدم حضور موثر پدران در زمينه هاي مختلف زندگي کودکان به خصوص زمينه هاي رفتاري و عاطفي، يکي از مشکلاتي است که روانپزشکان معتقدند امروزه بسيار رايج گشته است.

بسياري از پدرها حتي تمايلي به آگاه شدن از سلامت رواني کودکان خود نشان نمي دهند. مسلما احتمال پذيرش مشکل عاطفي فرزند براي افرادي که حتي تمايلي به بيان مشکلات عاطفي خود ندارند امري بسيار دشوارمي باشد. معمولاً پدرها نسبت به ابراز احساسات و عواطف خود گرايش کمتري نشان مي دهند و ترجيح مي دهند پدري قوي و متبحر باشند تا دلسوز و عاطفي.

با در نظر گرفتن اين امر که مردها براي بر طرف کردن مشکلات عاطفي – رواني خود کمتر نزد روانشناسان مي روند. کاملا منطقي است که باور نکنند فرزندانشان ممکن است از لحاظ عاطفي به کمک احتياج داشته باشند. آنها معتقدند تمامي مسائل عاطفي – رواني با کنترل بر رفتار کودک بر طرف مي شود و چنانچه آنها اين توانايي را داشته باشند، کودکانشان نيز قادر به کنترل رفتار خود خواهند شد. به نظر بسياري از پدران اين مسائل نشات گرفته از بد رفتاري است نه مشکل عاطفي.

طي تحقيقي، از پدرها خواسته شد که پسر لجوجي را در نظر بگيرند که به هيچ وجه قادر به کنترل رفتارش نمي باشند و سرانجام بگوئيد که آيا در اين صورت حاضر به مراجعه به روانپزشک هستند يا خير؟ اغلب آنها ابراز کردند که ما بيشتر نگران بدنامي هاي هستيم که بعد از مراجعه به رونپزشک به وجود مي آيد نه لجاجت! و عجيب آن که آنها گمان مي کنند بدنامي تاثير بسياربدي روي آنها و کل خانواده بر جاي مي گذارد.

بررسي ها نشان مي دهد، زماني که پدران و مادران با فرزندان خود صرف مي کنند به يک اندازه نيست، به همين دليل اغلب پدرها کمتر مي توانند خود را با پيشرفت ها و بلوغ روحي فرزندانشان هماهنگ کنند.

يکي از اساتيد روانپزشکي در دانشگاه مي گويد هر چند اخيراً پدران بيشتر در زندگي فرزندشان نقش ايفا مي کنند، اما همچنان با مادران برابري ندارند. طبق تجربيات اين استاد روانشناس ، مادران تقريباً هميشه مي توانند بگويند که فرزندشان، حتي اگر اولين فرزند باشد، در چه مرحله روحي قرار دارد، اما پدرها هيچگاه قادر به انجام اين امر نيستند.

کارشناسان معتقدند دسترسي پيدا کردن مستقيم به پدران ، بهترين راه براي شرکت دادن آنها در تمامي فعاليت هاي مربوط به کودکان است. آنها همچنين ابراز مي کنند که مردان بايد در مورد بيماري ها و پيچيدگي هاي روحي- رواني تعليم ببينند. در اين زمينه کوتاهي هاي بسياري صورت گرفته که بايد جبران شود. لازم به ذکر است که وضعيت اجتماعي – اقتصادي ، هيچ مشکلي در اين زمينه ايجاد نمي کند. انسان از هر طبقه اجتماعي که باشد نسبت به پيشرفت اشتياق نشان مي دهد.

پدران تحصيل کرده به نوعي مي دانند که بايد به نحوي دراين ملاقات ها شرکت کنند، و اگر از پدري در سطح اقتصادي – اجتماعي پايين خواسته شود که در چنين ملاقات هايي حضور به هم برساند، چرا که به وجودشان نياز هست آنها نيز از آنجايي که عاشق فرزندشان هستند، خواهند آمد.