با هوش ترين كودكان جهان - روانشناسی، روانکاوی، روانسنجی، روانپزشکی، مشاوره، مقالات و تست ها

shakira · 06-02-2011, 10:57 AM

با هوش ترين كودكان جهان

كودكان امروز، آينده فرداي جامعه هستند. دنياي پيشرفته، كودكان را جدي مي گيرد، به آنها به چشم سرمايه هاي ارزشمند مي نگرد، براي آنها برنامه هاي علمي، مدون و هدفمند طراحي مي كند و در انتظار مي ماند تا فصل خوشه چيني فرا برسد. ما تلاش مي كنيم در راه توسعه و پيشرفت گام برداريم و مي دانيم كه يكي از شاخص هاي مهم توسعه، تدوين استراتژي تربيت و پرورش كودكان است.

وجود هفت ميليون كودك زير هفت سال ايراني و فقدان طرحي مدون و جامع براي آموزش، تربيت و پرورش آنها اين نگراني را به وجود مي آورد كه آيا اين جمعيت به حال خود رها شده اند. آيا مي شود باور كرد در كشوري كه كودكان استثنايي و معلول با جمعيت اندك داراي سازمان مستقل و رديف و بودجه و اعتبارات دولتي هستند، هفت ميليون كودك سالم كه به نظر كارشناسان سراسر دنيا جزو باهوش ترين افراد روي كره زمين هستند، بدون برنامه ريزي، بي هيچ رديف و اعتبار قابل توجه دولتي و بي سرپرست و متولي به حال خود رها شده اند..

دفتر امور كودك و نوجوان سازمان بهزيستي كشور شايد تنها محل دولتي است كه به اين جمعيت سرنوشت ساز مي انديشد.

سيد محمد حسين جوادي، مديركل اين دفتر مي گويد كه اوضاع اين قدرها هم بد نيست چون به تازگي برخي طرح هاي بر زمين مانده احيا شده اند و تلاش هاي نويي نيز در حال انجام است. هر چند كه وي نيز اعتراف مي كند در برنامه ريزي هاي كلان نظير چشم انداز بيست ساله نظام، جمعيت كودكان زير هفت سال كشور، كم رنگ ديده شده اند و تاكنون برنامه ريزي اصولي به خصوص در مقوله آموزش و پرورش انجام نشده است.

فقدان استراتژي تربيت

جوادي مي افزايد:« واقعيت اين است كه از سال ها قبل يك پروسه مشخص تعريف نشده است كه بگوييم طي 20 يا 30 سال ازاين نقطه شروع و به اين هدف نهايي رسيده ايم.»

اين واقعيتي تلخ است كه اگر واكاوي شود، زشتي هايش را بيشتر به رخ مي كشد. اما خدا را شكر به گذشته تعلق دارد. امروز چه؟اين پرسشي است که مدير کل دفتر امور کودک ونوجوان سازمان بهزيستي کشور اين گونه پاسخ مي دهد: «امروز تلاش مي كنيم با افزايش آگاهي مسئولان، شهروندان و به طور كلي جامعه درباره ضرورت و اهميت آموزش گروه سني زير هفت سال، اين جمعيت را از خانه ها بيرون و به محيط هاي آموزشي ببريم. در همين راستا در تلاش هستيم با افزايش تعداد مهد كودك ها در سراسر كشور وگسترش فعاليت آنها، امكان آموزش كودكان را به صورت يكسان و همگاني دراختيار همه خانواده ها قرار بدهيم.»

متخصصان معتقد هستند در دنياي پيشرفته امروز كه در تب و تاب ثانيه ها گرفتار تغيير وتحول مي شود، مهد كودك ها، مكان هايي قابل اطمينان و موثر در پرورش شخصيت كودكان هستند و استفاده كودكان از اين مكان ها، امري ضروري است.

اين موضوع را جوادي تاييد مي كند ومي گويد:«مهد كودك مكمل خانواده است. استادان روانشناسي دنيا معتقد هستند كه بچه ها از سن سه سالگي به بعد بايد به مهد بروند تا تحت تربيت، پرورش و آموزش قرار بگيرند.

متخصصان ما نيز با اتكا به آموزه هاي مدرن و پيشينه درخشان تربيتي كشورمان بر اين موضوع همواره تاكيد دارند. از سوي ديگر ما در چشم انداز بيست ساله نظام، ايران را كشوري ديده ايم كه در منطقه از نظر رتبه علمي، فرهنگي، هنري و غيره مقام اول را دارد. اين انتظار معقولي است اگر كودكان امروز را كه بيست سال ديگر نقش هاي موثر در عرصه هاي گوناگون دارند، به حال خود رها نكنيم و از فرصت يادگيري بي نظير آنها در سنين زير هفت سال بيشترين استفاده را ببريم.

لزوم آموزش در مهد كودك

يکي از جديدترين علوم انساني است که در سراسر دنيا مورد توجه قرار دارد.متخصصان اين علم به دنبال پاسخ به دو سوال اساسي هستند.NLP

يكي. اول اين كه انسان هاي موفق چه خصوصياتي دارند و دوم اين كه چگونه اين خصوصيات را در افراد ديگر پرورش دهيم. به نظر آنها هرچه سن تقويت اين ويژگي ها از سنين پايين تر شروع شود، افراد آينده درخشان تري همراه با موفقيت هاي بيشتر خواهند داشت. به همين دليل است كه كشورهاي پيشرفته هر سال، سن آموزش و پرورش را پايين تر مي آورند.

دكتر مجيد ترابي، روانپزشك كه سال ها مديركل دفتر امور كودك و نوجوان سازمان بهزيستي بوده است، در اين باره مي گويد: «به كليت و ماهيت هر فرد كه در تعامل با محيط زنده و غيرزنده است و متناسب با دركي كه از محيط دارد، واكنش نشان مي دهد، شخصيت مي گوييم. اين جنبه از فرد در تعامل با محيط پيراموني فرد است پس محيط پيراموني نقش مؤثري در شكل گيري شخصيت هر فرد دارد. مهد كودك هم بخشي از محيط است كه با بازي و آموزش، كودك را در تعامل ها شركت مي دهد و در شكل گيري شخصيت وي نقش موثري ايفا مي كند.»

وي تاكيد مي كند كه در مهد كودك با فراهم كردن محيط مناسب مي توانيم كودك امروز را به شخصيت موثر و مثبت فردا تبديل كنيم و مي افزايد:

«اگر در مهد كودك ها علمي و اصولي با كودك رفتار كنند و براساس طرح و برنامه هاي تخصصي اداره شوند، مي توانند اثرات شگفت انگيزي بر رشد شخصيت كودك داشته باشند.»

هفت سال اول زندگي كودكان، سال هاي اساسي در تربيت كودك است. متخصصان يك صدا و هم نظر در اين باره اتفاق نظر دارند و همواره به خانواده ها توصيه مي كنند كه اين سال هاي سرنوشت ساز را به راحتي از دست ندهند. دكتر هوشنگ مقتدايي، روانپزشك كودك در اين باره مي گويد: «ذهن و مغز كودكان در سنين زير هفت سال بيشترين آمادگي براي فراگيري را دارد. چنانچه در اين زمان، مغز بچه ها در محيط فراهم شده مي توانند يك يا دو زبان را فرا بگيرد. همان گونه كه كودكان در پايان اين دوران به طور كامل زبان مادري را فرا گرفته اند.»

دكتر ترابي نيز براي تاكيد بر اهميت و لزوم مهد كودك رفتن كودكان اين مثال را بيان مي كند: «اگر به 300-200 سال قبل بازگرديم، مي بينيم كه سوادآموزي سينه به سينه منتقل مي شد ولي بعداً به نياز تبديل شد و رفته رفته مكتب خانه ها شكل گرفت كه روحاني ده زحمت آموزش و سوادآموزي را در مكاني جدا از خانه ها به عهده گرفت. مدت ها گذشت و بعد ديدند كه يك نفر با مسئوليت هاي متعدد نمي تواند مكتب دار هم باشد، پس آموزش را تخصصي تر كردند و مدرسه ها شكل گرفتند. اين روند ادامه پيدا كرد تا به دانشگاه ها رسيد. امروز اين تفكر حاكم است كه بچه بايد به مدرسه برود و متناسب با نياز و علاقه اش متخصص شود. در بحث تربيت هم موضوع به همين شكل است. در دنياي امروز ديگر نبايد هفت سال از عمر يك فرد را بي هيچ برنامه اي به امان خدا سپرد و بعد يك دفعه او را به محيط مدرسه ببريم. در حالي كه از پتانسيل هوشي و توان ذهني او در سال هاي پيش از مدرسه هيچ استفاده اي نكرده ايم.»

سال هاي طلايي زندگي

برخي با تاسي به اين حدث نبوي كه كودك بايد هفت سال آغاز زندگي را به بازي بگذراند با مهد رفتن كودكان مخالفت مي كنند. «حميدرضا شيرمحمدي» كه كارشناس ارشد يك رشته فني - مهندسي و پدر دو كودك 6 و 5/4 ساله مي باشد، از اين دسته است. وي مي گويد: «مهدكودك براي بچه ها محدوديت ايجاد مي كند در حالي كه طبق توصيه هاي تربيتي آيين و مذهب ما، آنها بايد تا هفت سال كاملاً آزاد باشند و جز بازي كردن كاري نداشته باشند. تحميل شرايط آموزشي در مهد كودك ها به كودكان زير هفت سال برخلاف اين توصيه ها است.»

اين پدر فكر مي كند كه مهدكودك، فرزندانش را از محيط امن و پرمحبت خانه دور مي كند. «شيرمحمدي» اظهار مي كند: «فضاي غريبه، آدم هايي كه هيچ نسبتي با بچه ها ندارند و تحميل شرايطي مثل از بركردن شعرها و قصه هايي كه ممكن است بچه ها دوست نداشته باشند، آرامش دروني كودكان را به هم مي ريزد و آنها را به افرادي مضطرب و پريشان تبديل مي كند.»

نظير چنين انديشه اي در جامعه و ميان اقشار مختلف يافت مي شود. چه بسا كه صاحبان اين عقيده همواره تلاش مي كنند تا با استناد به برخي منابع نظر خود را به ديگران نيز القا كنند. «ياسمين ملك پور»، كارمند ارشد يك سازمان خصوصي و از مديران موفق است.

او مي گويد: «با وجودي كه همسرم با شغل من مشكلي ندارد و فرزندم نيز در ساعات كاري من در يك مهدكودك قابل اعتماد به سر مي برد، به طور دائم از جانب برادرها و پدرم تحت فشار هستم كه تو به خاطر پول و كسب درآمد بيشتر، بچه را به مهد سپرده اي. آنها چنان به من اعتراض مي كنند و از حق و حقوق فرزندم كه به وسيله من و همسرم ضايع مي شود حرف مي زنند كه گاهي باور مي كنم به راستي در حق وي ظلم مي كنم.»

وي مي افزايد: «متاسفانه اين شرايط در كل خانواده حاكم است و چه بسيار زنان توانمند، تحصيل كرده و داراي موقعيت اجتماعي كه به دليل فرزنددار شدن و براي پرهيز از به مهد سپردن بچه هايشان، خانه نشين شده اند و جامعه را از خدمات حضور خود محروم كرده اند.»

اغلب كارشناسان چنين نظراتي را قبول ندارند. آنها با قاطعيت اعلام مي كنند كه كودكان هزاره سوم با توجه به شرايط و دنياي پيراموني خود بايد با سرعت بيشتري در راه فراگيري قدم بگذارند. علاوه بر اين موضوع تناقض حديث معروف نبوي درباره دنياي تا هفت سالگي كودكان و تاكيد حضرت رسول اكرم(ص) بر نقش بازي هاي كودكانه اين دوران در شكل گيري شخصيت كودكان را با دكتر مجيد ترابي، در ميان مي گذارم. وي مي گويد: «ما مفتخر هستيم كه تابع دين، مكتب و مذهبي هستيم كه اولياي خاص آن بيش از چهارده قرن قبل به اصول روانشناسانه عميقي اشاره و تاكيد داشته اند كه دانشمندان امروز پس از سال ها تحقيق، ممارست و آزمون و خطا به آنها دست يافته اند. موضوع اين حديث نبوي نيز از همين اصول است. روانشناسي نوين دقيقا به اين مسئله اشاره مي كند كه بازي موثرترين راه رشد و تكامل شخصيت كودكان است.»

دكتر «ترابي» با اشاره به تعريف بازي مي افزايد: «بازي يعني يك سري رفتارها و عادات كه طبق قراردادي معين انجام مي شود. مثلا وظايف هر فرد در بازي از پيش تعيين مي شود و قانون ها هم از قبل مشخص مي شود. درخاله بازي معلوم مي شود چه كسي مادر، چه كسي فرزند، چه كسي ميزبان و چه كسي مهمان است. قاعده و قرار هم بين بازيگرها گذاشته مي شود. بعد بچه ها در عرصه اين بازي، تمريني از روابط اجتماعي و خانوادگي را تجربه مي كنند.

روانشناسان معتقد به علوم مدرن در يافته هاي جديدشان دقيقا براين موضوع تاكيد دارند كه بچه ها بايد تا هفت سال بازي كنند اما وظيفه ما در قبال آنها چيست؟ آيا بايد دراين هفت سال آنها را به طور كامل به حال خود رها كنيم. يا شرايطي را فراهم كنيم كه بچه ها طبق قاعده و قانون بازي كنند و اصول زندگي را فرابگيرند.»

وي معتقد است كه نظريه هاي جديد منطبق با حديث نبوي است و بيان مي كند: «در مهدهاي كودك شرايط بازي به گونه اي براي كودكان فراهم مي شود كه ضمن پاسخ به نيازهاي اين گروه سني، دنياي كودك نيز در آينده به نحوي روشن ترسيم شود. كارشناسان امروز با افتخار از اين نظريه كه بازي، همه دنياي كودك است ياد مي كنند و همه دنيا را تشويق مي كنند كه اگر طالب آينده اي روشن، سازنده و مفيد براي فرزندانتان هستيد، بازي آنها را در سنين آغاز زندگي جدي بگيريد و از آن غافل نشويد.

اسباب تاسف است ما - مسلمانان- كه چهارده قرن قبل اين نظريه را آموزش ديده ايم و بنا به بيان خاص ترين بنده خدا، به آن سفارش شده ايم، اينك متعصبانه با موضوع برخورد كنيم.»

06-02-2011, 10:57 AM	#1
shakira (کاربر باتجربه) تاریخ عضویت: Jan 2011 نوشته ها: 111	با هوش ترين كودكان جهان با هوش ترين كودكان جهان كودكان امروز، آينده فرداي جامعه هستند. دنياي پيشرفته، كودكان را جدي مي گيرد، به آنها به چشم سرمايه هاي ارزشمند مي نگرد، براي آنها برنامه هاي علمي، مدون و هدفمند طراحي مي كند و در انتظار مي ماند تا فصل خوشه چيني فرا برسد. ما تلاش مي كنيم در راه توسعه و پيشرفت گام برداريم و مي دانيم كه يكي از شاخص هاي مهم توسعه، تدوين استراتژي تربيت و پرورش كودكان است. وجود هفت ميليون كودك زير هفت سال ايراني و فقدان طرحي مدون و جامع براي آموزش، تربيت و پرورش آنها اين نگراني را به وجود مي آورد كه آيا اين جمعيت به حال خود رها شده اند. آيا مي شود باور كرد در كشوري كه كودكان استثنايي و معلول با جمعيت اندك داراي سازمان مستقل و رديف و بودجه و اعتبارات دولتي هستند، هفت ميليون كودك سالم كه به نظر كارشناسان سراسر دنيا جزو باهوش ترين افراد روي كره زمين هستند، بدون برنامه ريزي، بي هيچ رديف و اعتبار قابل توجه دولتي و بي سرپرست و متولي به حال خود رها شده اند.. دفتر امور كودك و نوجوان سازمان بهزيستي كشور شايد تنها محل دولتي است كه به اين جمعيت سرنوشت ساز مي انديشد. سيد محمد حسين جوادي، مديركل اين دفتر مي گويد كه اوضاع اين قدرها هم بد نيست چون به تازگي برخي طرح هاي بر زمين مانده احيا شده اند و تلاش هاي نويي نيز در حال انجام است. هر چند كه وي نيز اعتراف مي كند در برنامه ريزي هاي كلان نظير چشم انداز بيست ساله نظام، جمعيت كودكان زير هفت سال كشور، كم رنگ ديده شده اند و تاكنون برنامه ريزي اصولي به خصوص در مقوله آموزش و پرورش انجام نشده است. فقدان استراتژي تربيت جوادي مي افزايد:« واقعيت اين است كه از سال ها قبل يك پروسه مشخص تعريف نشده است كه بگوييم طي 20 يا 30 سال ازاين نقطه شروع و به اين هدف نهايي رسيده ايم.» اين واقعيتي تلخ است كه اگر واكاوي شود، زشتي هايش را بيشتر به رخ مي كشد. اما خدا را شكر به گذشته تعلق دارد. امروز چه؟اين پرسشي است که مدير کل دفتر امور کودک ونوجوان سازمان بهزيستي کشور اين گونه پاسخ مي دهد: «امروز تلاش مي كنيم با افزايش آگاهي مسئولان، شهروندان و به طور كلي جامعه درباره ضرورت و اهميت آموزش گروه سني زير هفت سال، اين جمعيت را از خانه ها بيرون و به محيط هاي آموزشي ببريم. در همين راستا در تلاش هستيم با افزايش تعداد مهد كودك ها در سراسر كشور وگسترش فعاليت آنها، امكان آموزش كودكان را به صورت يكسان و همگاني دراختيار همه خانواده ها قرار بدهيم.» متخصصان معتقد هستند در دنياي پيشرفته امروز كه در تب و تاب ثانيه ها گرفتار تغيير وتحول مي شود، مهد كودك ها، مكان هايي قابل اطمينان و موثر در پرورش شخصيت كودكان هستند و استفاده كودكان از اين مكان ها، امري ضروري است. اين موضوع را جوادي تاييد مي كند ومي گويد:«مهد كودك مكمل خانواده است. استادان روانشناسي دنيا معتقد هستند كه بچه ها از سن سه سالگي به بعد بايد به مهد بروند تا تحت تربيت، پرورش و آموزش قرار بگيرند. متخصصان ما نيز با اتكا به آموزه هاي مدرن و پيشينه درخشان تربيتي كشورمان بر اين موضوع همواره تاكيد دارند. از سوي ديگر ما در چشم انداز بيست ساله نظام، ايران را كشوري ديده ايم كه در منطقه از نظر رتبه علمي، فرهنگي، هنري و غيره مقام اول را دارد. اين انتظار معقولي است اگر كودكان امروز را كه بيست سال ديگر نقش هاي موثر در عرصه هاي گوناگون دارند، به حال خود رها نكنيم و از فرصت يادگيري بي نظير آنها در سنين زير هفت سال بيشترين استفاده را ببريم. لزوم آموزش در مهد كودك يکي از جديدترين علوم انساني است که در سراسر دنيا مورد توجه قرار دارد.متخصصان اين علم به دنبال پاسخ به دو سوال اساسي هستند.NLP يكي. اول اين كه انسان هاي موفق چه خصوصياتي دارند و دوم اين كه چگونه اين خصوصيات را در افراد ديگر پرورش دهيم. به نظر آنها هرچه سن تقويت اين ويژگي ها از سنين پايين تر شروع شود، افراد آينده درخشان تري همراه با موفقيت هاي بيشتر خواهند داشت. به همين دليل است كه كشورهاي پيشرفته هر سال، سن آموزش و پرورش را پايين تر مي آورند. دكتر مجيد ترابي، روانپزشك كه سال ها مديركل دفتر امور كودك و نوجوان سازمان بهزيستي بوده است، در اين باره مي گويد: «به كليت و ماهيت هر فرد كه در تعامل با محيط زنده و غيرزنده است و متناسب با دركي كه از محيط دارد، واكنش نشان مي دهد، شخصيت مي گوييم. اين جنبه از فرد در تعامل با محيط پيراموني فرد است پس محيط پيراموني نقش مؤثري در شكل گيري شخصيت هر فرد دارد. مهد كودك هم بخشي از محيط است كه با بازي و آموزش، كودك را در تعامل ها شركت مي دهد و در شكل گيري شخصيت وي نقش موثري ايفا مي كند.» وي تاكيد مي كند كه در مهد كودك با فراهم كردن محيط مناسب مي توانيم كودك امروز را به شخصيت موثر و مثبت فردا تبديل كنيم و مي افزايد: «اگر در مهد كودك ها علمي و اصولي با كودك رفتار كنند و براساس طرح و برنامه هاي تخصصي اداره شوند، مي توانند اثرات شگفت انگيزي بر رشد شخصيت كودك داشته باشند.» هفت سال اول زندگي كودكان، سال هاي اساسي در تربيت كودك است. متخصصان يك صدا و هم نظر در اين باره اتفاق نظر دارند و همواره به خانواده ها توصيه مي كنند كه اين سال هاي سرنوشت ساز را به راحتي از دست ندهند. دكتر هوشنگ مقتدايي، روانپزشك كودك در اين باره مي گويد: «ذهن و مغز كودكان در سنين زير هفت سال بيشترين آمادگي براي فراگيري را دارد. چنانچه در اين زمان، مغز بچه ها در محيط فراهم شده مي توانند يك يا دو زبان را فرا بگيرد. همان گونه كه كودكان در پايان اين دوران به طور كامل زبان مادري را فرا گرفته اند.» دكتر ترابي نيز براي تاكيد بر اهميت و لزوم مهد كودك رفتن كودكان اين مثال را بيان مي كند: «اگر به 300-200 سال قبل بازگرديم، مي بينيم كه سوادآموزي سينه به سينه منتقل مي شد ولي بعداً به نياز تبديل شد و رفته رفته مكتب خانه ها شكل گرفت كه روحاني ده زحمت آموزش و سوادآموزي را در مكاني جدا از خانه ها به عهده گرفت. مدت ها گذشت و بعد ديدند كه يك نفر با مسئوليت هاي متعدد نمي تواند مكتب دار هم باشد، پس آموزش را تخصصي تر كردند و مدرسه ها شكل گرفتند. اين روند ادامه پيدا كرد تا به دانشگاه ها رسيد. امروز اين تفكر حاكم است كه بچه بايد به مدرسه برود و متناسب با نياز و علاقه اش متخصص شود. در بحث تربيت هم موضوع به همين شكل است. در دنياي امروز ديگر نبايد هفت سال از عمر يك فرد را بي هيچ برنامه اي به امان خدا سپرد و بعد يك دفعه او را به محيط مدرسه ببريم. در حالي كه از پتانسيل هوشي و توان ذهني او در سال هاي پيش از مدرسه هيچ استفاده اي نكرده ايم.» سال هاي طلايي زندگي برخي با تاسي به اين حدث نبوي كه كودك بايد هفت سال آغاز زندگي را به بازي بگذراند با مهد رفتن كودكان مخالفت مي كنند. «حميدرضا شيرمحمدي» كه كارشناس ارشد يك رشته فني - مهندسي و پدر دو كودك 6 و 5/4 ساله مي باشد، از اين دسته است. وي مي گويد: «مهدكودك براي بچه ها محدوديت ايجاد مي كند در حالي كه طبق توصيه هاي تربيتي آيين و مذهب ما، آنها بايد تا هفت سال كاملاً آزاد باشند و جز بازي كردن كاري نداشته باشند. تحميل شرايط آموزشي در مهد كودك ها به كودكان زير هفت سال برخلاف اين توصيه ها است.» اين پدر فكر مي كند كه مهدكودك، فرزندانش را از محيط امن و پرمحبت خانه دور مي كند. «شيرمحمدي» اظهار مي كند: «فضاي غريبه، آدم هايي كه هيچ نسبتي با بچه ها ندارند و تحميل شرايطي مثل از بركردن شعرها و قصه هايي كه ممكن است بچه ها دوست نداشته باشند، آرامش دروني كودكان را به هم مي ريزد و آنها را به افرادي مضطرب و پريشان تبديل مي كند.» نظير چنين انديشه اي در جامعه و ميان اقشار مختلف يافت مي شود. چه بسا كه صاحبان اين عقيده همواره تلاش مي كنند تا با استناد به برخي منابع نظر خود را به ديگران نيز القا كنند. «ياسمين ملك پور»، كارمند ارشد يك سازمان خصوصي و از مديران موفق است. او مي گويد: «با وجودي كه همسرم با شغل من مشكلي ندارد و فرزندم نيز در ساعات كاري من در يك مهدكودك قابل اعتماد به سر مي برد، به طور دائم از جانب برادرها و پدرم تحت فشار هستم كه تو به خاطر پول و كسب درآمد بيشتر، بچه را به مهد سپرده اي. آنها چنان به من اعتراض مي كنند و از حق و حقوق فرزندم كه به وسيله من و همسرم ضايع مي شود حرف مي زنند كه گاهي باور مي كنم به راستي در حق وي ظلم مي كنم.» وي مي افزايد: «متاسفانه اين شرايط در كل خانواده حاكم است و چه بسيار زنان توانمند، تحصيل كرده و داراي موقعيت اجتماعي كه به دليل فرزنددار شدن و براي پرهيز از به مهد سپردن بچه هايشان، خانه نشين شده اند و جامعه را از خدمات حضور خود محروم كرده اند.» اغلب كارشناسان چنين نظراتي را قبول ندارند. آنها با قاطعيت اعلام مي كنند كه كودكان هزاره سوم با توجه به شرايط و دنياي پيراموني خود بايد با سرعت بيشتري در راه فراگيري قدم بگذارند. علاوه بر اين موضوع تناقض حديث معروف نبوي درباره دنياي تا هفت سالگي كودكان و تاكيد حضرت رسول اكرم(ص) بر نقش بازي هاي كودكانه اين دوران در شكل گيري شخصيت كودكان را با دكتر مجيد ترابي، در ميان مي گذارم. وي مي گويد: «ما مفتخر هستيم كه تابع دين، مكتب و مذهبي هستيم كه اولياي خاص آن بيش از چهارده قرن قبل به اصول روانشناسانه عميقي اشاره و تاكيد داشته اند كه دانشمندان امروز پس از سال ها تحقيق، ممارست و آزمون و خطا به آنها دست يافته اند. موضوع اين حديث نبوي نيز از همين اصول است. روانشناسي نوين دقيقا به اين مسئله اشاره مي كند كه بازي موثرترين راه رشد و تكامل شخصيت كودكان است.» دكتر «ترابي» با اشاره به تعريف بازي مي افزايد: «بازي يعني يك سري رفتارها و عادات كه طبق قراردادي معين انجام مي شود. مثلا وظايف هر فرد در بازي از پيش تعيين مي شود و قانون ها هم از قبل مشخص مي شود. درخاله بازي معلوم مي شود چه كسي مادر، چه كسي فرزند، چه كسي ميزبان و چه كسي مهمان است. قاعده و قرار هم بين بازيگرها گذاشته مي شود. بعد بچه ها در عرصه اين بازي، تمريني از روابط اجتماعي و خانوادگي را تجربه مي كنند. روانشناسان معتقد به علوم مدرن در يافته هاي جديدشان دقيقا براين موضوع تاكيد دارند كه بچه ها بايد تا هفت سال بازي كنند اما وظيفه ما در قبال آنها چيست؟ آيا بايد دراين هفت سال آنها را به طور كامل به حال خود رها كنيم. يا شرايطي را فراهم كنيم كه بچه ها طبق قاعده و قانون بازي كنند و اصول زندگي را فرابگيرند.» وي معتقد است كه نظريه هاي جديد منطبق با حديث نبوي است و بيان مي كند: «در مهدهاي كودك شرايط بازي به گونه اي براي كودكان فراهم مي شود كه ضمن پاسخ به نيازهاي اين گروه سني، دنياي كودك نيز در آينده به نحوي روشن ترسيم شود. كارشناسان امروز با افتخار از اين نظريه كه بازي، همه دنياي كودك است ياد مي كنند و همه دنيا را تشويق مي كنند كه اگر طالب آينده اي روشن، سازنده و مفيد براي فرزندانتان هستيد، بازي آنها را در سنين آغاز زندگي جدي بگيريد و از آن غافل نشويد. اسباب تاسف است ما - مسلمانان- كه چهارده قرن قبل اين نظريه را آموزش ديده ايم و بنا به بيان خاص ترين بنده خدا، به آن سفارش شده ايم، اينك متعصبانه با موضوع برخورد كنيم.»

کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان)