16-02-2011, 03:16 PM | #1 |
(کاربر باتجربه)
تاریخ عضویت: Jan 2011
نوشته ها: 93
|
شهوت گفتار و هنر گوش دادن
شهوت گفتار و هنر گوش دادن گوش، پنجره ی دانایی است و شنیدن و گوش سپردن، كلید دانش است و راز بینش. اگر ورودیهای دل و جانمان را بشناسیم و برای هر یك از آنها به اندازه ی نقش و تأثیری كه دارند ، سهمی قائل شویم، «استماع» را باید مهم بدانیم و آنچه را از این پنجره به رواق دلمان وارد میشود ، هدایت و جهتدهی كنیم. گاهی «حرف زدن»، انسان را از بركات «گوش دادن»، محروم میكند. كسی كه عادت كرده هر جا مینشیند ، حرف بزند و «متكلم وحده» باشد ، مجالی نمییابد كه از سخن دیگران، بهره ببرد و اصلاً اجازه نمیدهد دیگران هم سخنی بگویند. بیجهت نیست كه برخی از پیشگامان عرفان و سلوك، به رهپویان تازه پای این راه، دستور و برنامه «سكوت» و كم حرفی و كفّ لسان و حفظ زبان میدهند؛ تا هم از عوارض و پیامدهای سخنان بیهوده یا خطا مصون بمانند و هم فرصتی برای شنیدن حكمت و موعظه از دیگران پیدا كنند. از رهنمودهای امام علیعلیهالسلام در این مورد، یكی این حدیث است: «هر گاه در خدمت عالمی نشستی، برای شنیدن، بیش از گفتن حریص باش» پرحرفی در محضر دانشمند، او را از گفتن و شخص را از آموختن، باز میدارد؛ زیرا فرد پرحرف، به او فرصت گفتار نمیدهد و برای حرّافان پرچانه نیز از دست دادن زمینهای است كه میتواند بهرهآور و مغتنم باشد؛ اما آنان زمینة بهرهوری را از بین میبرند. این كه دو گوش داریم و یك زبان، یعنی دو تا بشنویم و یكی بگوییم و بر شنیدن، بیش از گفتن، مشتاق باشیم. این، خود یك حكمت ناب است؛ به ویژه آن گاه كه در حضور عالمی فرهیخته و استادی دانا و پرمایه باشیم كه لحظه لحظه آن حضور، میتواند پربار و سودمند باشد و اگر به غفلت سپری كنیم، زیانبار و مایة خسارت و حسرت خواهد بود. در سیرة امام علیعلیهالسلام آمده است كه وی هر گاه به محضر رسول خداصلیاللهعلیهوآله میرسید، اگر آن پیامبر حكیم و رسول حقصلیاللهعلیهوآله، آغاز به سخن میفرمود و كلامی میگفت، امام علیعلیهالسلام گوش بود و شنوا و اگر رسول خاتم سكوت میكرد و حرفی نمیگفت، امام از او میپرسید؛ تا از فیضی كه از لبان شیرین پیامبرصلیاللهعلیهوآل جاری میشد، بهرهمند شود و از میوههایی كه از درخت پربار علم نبوی فرو میریخت، سود جوید. این عنایت و توجه، درسی بود كه از محضر پیامبرصلیاللهعلیهوآل آموخته بود. رسول خداصلیاللهعلیهوآله در سخنی فرموده است: «العلم خزائن و مفتاحها السوال؛ دانش، گنجینههایی است كه كلید آن پرسش است». مگر نه این كه گنج را باید استخراج كرد و گنجینه را گشود؟ در مسیر آموختن، اصل سؤال و چگونگی سؤال و انگیزه سؤال، نقش مهمی دارد. آن كه نمیپرسد، یا از خاصیت معجزهگر «پرسیدن» بیخبر است یا غرور و تكبر مانع آن میشود و هر كدام كه باشد، نتیجه یكی است و آن هم محرومیت. اگر كسی «تواضع پرسیدن» نداشته باشد، همواره در ذلت جهل، باقی میماند. نحوة سؤال، در كیفیت جواب هم تأثیر دارد؛ زیرا پاسخ، متناسب با پرسش و پرسشگر است. انگیزة پرسیدن نیز بیاثر در دریافت پاسخ نیست و گاهی حكمت در آن است كه سؤالی را بیجواب بگذارند.از این رو، پیشوایان توصیه كردهاند كه برای «فهمیدن» بپرسید؛ نه برای آزمودن طرف و محك زدن میزان علم او!متواضعانه، دسته كلیدی از سؤالهای خوب برداریم و گنجینه علوم و معارف را بگشاییم و از «سؤال» نگریزیم. حیف است كه دانش فرزانگان در نهانخانة سینههایشان مكتوم بماند و تشنگان، محروم بمانند! این كه از قدیم گفتهاند: «پرسیدن، عیب نیست؛ نداشتن عیب است»، یك كلام حكیمانه و ژرف است و دستاوردهای خوبی دارد؛ به شرط آن كه پای خود را روی غرور و نفسانیات خویش بگذاریم و مؤدبانه، از محضر دانا، دانایی بجوییم و از حضور عالم، علم بطلبیم. باری... میان گفتن تا شنیدن، فاصلهای است كه باید آن را با قدم «صبر» و «وقار»، پیمود و بر طغیان نفس بیمهار، غلبه یافت. برخی «شهوت گفتار» دارند و بعضی هم «هنر گوش دادن». با تور سكوت و استماع، گوهر دانش صید كنیم و با «خوب گوش دادن»، شكارچی حكمتهایی باشیم كه در دل و جان فرزانگان نهفته است.باز هم تكرار این كه... یكی گفتن و دو تا شنیدن! |
برچسب ها |
گفتار, گوش دادن, روان شناسی, روانشناسی, روانشناسی اجتماعی |
کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
|
|
War Dreams Super Perfect Body Scary Nature Lovers School Winner Trick Hi Psychology Lose Addiction Survival Acts The East Travel Near Future Tech How Cook Food Wonderful Search Discommend
Book Forever Electronic 1 Science Doors The Perfect Offers Trip Roads Travel Trip Time Best Games Of Shop Instrument Allowedly