آيا با بچه ها هم مي توان مشورت كرد؟ - روانشناسی، روانکاوی، روانسنجی، روانپزشکی، مشاوره، مقالات و تست ها

Blue · 05-02-2011, 10:06 AM

آيا با بچه ها هم مي توان مشورت كرد؟

وقتي صحبت از مشورت مي شود، اولين چيزي كه به نظر مي رسد اين است كه كسي مشكل يا مسئله اي دارد و درباره آن با كسي كه بيشتر مي داند صحبت مي كند تا مشكلش حل شود.

مشورت را به معني صلاح انديشي و كنكاش درباره يك موضوع هم مي دانند و مشاوره به معني با هم مشورت كردن به كار مي رود.

به طور كلي مشاوره يا Conseling / Counselling در فرهنگ هاي علوم رفتاري به اين ترتيب تعريف شده است:

" بحث و بررسي عميق مشكلاتي كه فرد با آنها مواجه است. معمولاً فرد پس از گفت و گو درباره مشكلاتش با مشاور، به راه حلي دست مي يابد."

مشكل فرد نيز ممكن است در زمينه هاي مختلف باشد. حالا بر مي گرديم به سؤال اول كه آيا مي شود با فرزند هم مشورت كرد. نكته اي كه ممكن است قبل از پاسخ به ذهن برسد اين است كه مگر فرزند مي تواند در مقام مشاور قرار گيرد؟ يا مگر فرزند مي تواند كمك كند تا مشكل ما حل شود؟

اصلاً ببينيم مشكل يا مسئله يعني چه و بعد درباره اين پرسش ها گفت و گو كنيم. "مشكل يا مسئله Problem به هر وضع پيچيده حقيقي يا ساختگي مي گويند كه حل آن مستلزم فعاليت فكري است."

بنابراين حالا مي توانيم به اين پرسش كه " آيا مي شود با فرزند مشورت كرد؟" بهتر پاسخ بگوييم.

ما به عنوان والدين معمولاً در برابر مشكلاتي قرار مي گيريم كه به طور حقيقي و واقعي ، يا به صورت ساختگي و بنا به مصلحت مي تواند از طريق مشورت با فرزند حل شود و اين مشورت علاوه بر حل مشكل ، فايده هاي ديگري نيز در بردارد.

والدين، مربيان و همه كساني كه به نوعي با كودك و نوجوان سروكار دارند، براي كار و زندگي و رابطه با كودك يا نوجوان به اموري برمي خورند كه نياز به تصميم گيري دارد. طبيعي است كه بزرگترها اگر به نقش و اهميت مشورت يا كوچكترها پي نبرده باشند، مي توانند به راحتي براي آنها تصميم بگيرند. اما آيا هميشه اين تصميم گيري ها بهترين و درست ترين تصميم هاست؟

و حتي اگر چنين باشد ، آيا اين حركت ، اعتماد به نفس و رشد شخصيت فرزند را دچار اختلال نمي كند؟

يعني آيا فرزند به جايي نمي رسد كه احساس كند هيچ نقشي در زندگي خود ندارد و ديگران براي او تصميم مي گيرند؟

پس به والدين و بزرگترها سفارش مي كنيم مشورت با فرزند را جدي بگيرند و آن را عامل مهمي در رشد شخصيت او بدانند.

فقط در مشورت به نكات زير توجه كنيد:

- مشورت بايد با توجه به سن فرزند، ميزان تجربه و اطلاعات او صورت گيرد. يعني اموري كه مربوط به او نيست و يا او اطلاعات لازم را براي اظهار نظر درباره اش ندارد، با او در ميان نگذاريد.

- در اصولي كه به آن باور داريد و نمي توانيد تغييري در عقيده خود بدهيد مشورت نكنيد.

- خود را آماده پذيرش نظر فرزندتان بكنيد. پس به جاي نظرخواهي به طور مطلق ، او را در برابر دو امر مساوي قرار دهيد تا يكي را انتخاب كند. مثلاً نپرسيد " به نظر تو در تعطيلات چه كار كنيم؟" بلكه دو كار را كه مي توانيد - در تعطيلات انجام دهيد مطرح كنيد و از او بخواهيد يكي را انتخاب كند.

- در مشورت با فرزند به او كمك كنيد تا ياد بگيرد جوانب مختلف يك موضوع را بسنجد بعد تصميم بگيرد.

- به فرزند كمك كنيد تا درك كند كه نظر مشورتي دادن به منزله ي نظر نهايي نيست.

05-02-2011, 10:06 AM	#1
Blue (کاربر باتجربه) تاریخ عضویت: Jan 2011 نوشته ها: 139	آيا با بچه ها هم مي توان مشورت كرد؟ آيا با بچه ها هم مي توان مشورت كرد؟ وقتي صحبت از مشورت مي شود، اولين چيزي كه به نظر مي رسد اين است كه كسي مشكل يا مسئله اي دارد و درباره آن با كسي كه بيشتر مي داند صحبت مي كند تا مشكلش حل شود. مشورت را به معني صلاح انديشي و كنكاش درباره يك موضوع هم مي دانند و مشاوره به معني با هم مشورت كردن به كار مي رود. به طور كلي مشاوره يا Conseling / Counselling در فرهنگ هاي علوم رفتاري به اين ترتيب تعريف شده است: " بحث و بررسي عميق مشكلاتي كه فرد با آنها مواجه است. معمولاً فرد پس از گفت و گو درباره مشكلاتش با مشاور، به راه حلي دست مي يابد." مشكل فرد نيز ممكن است در زمينه هاي مختلف باشد. حالا بر مي گرديم به سؤال اول كه آيا مي شود با فرزند هم مشورت كرد. نكته اي كه ممكن است قبل از پاسخ به ذهن برسد اين است كه مگر فرزند مي تواند در مقام مشاور قرار گيرد؟ يا مگر فرزند مي تواند كمك كند تا مشكل ما حل شود؟ اصلاً ببينيم مشكل يا مسئله يعني چه و بعد درباره اين پرسش ها گفت و گو كنيم. "مشكل يا مسئله Problem به هر وضع پيچيده حقيقي يا ساختگي مي گويند كه حل آن مستلزم فعاليت فكري است." بنابراين حالا مي توانيم به اين پرسش كه " آيا مي شود با فرزند مشورت كرد؟" بهتر پاسخ بگوييم. ما به عنوان والدين معمولاً در برابر مشكلاتي قرار مي گيريم كه به طور حقيقي و واقعي ، يا به صورت ساختگي و بنا به مصلحت مي تواند از طريق مشورت با فرزند حل شود و اين مشورت علاوه بر حل مشكل ، فايده هاي ديگري نيز در بردارد. والدين، مربيان و همه كساني كه به نوعي با كودك و نوجوان سروكار دارند، براي كار و زندگي و رابطه با كودك يا نوجوان به اموري برمي خورند كه نياز به تصميم گيري دارد. طبيعي است كه بزرگترها اگر به نقش و اهميت مشورت يا كوچكترها پي نبرده باشند، مي توانند به راحتي براي آنها تصميم بگيرند. اما آيا هميشه اين تصميم گيري ها بهترين و درست ترين تصميم هاست؟ و حتي اگر چنين باشد ، آيا اين حركت ، اعتماد به نفس و رشد شخصيت فرزند را دچار اختلال نمي كند؟ يعني آيا فرزند به جايي نمي رسد كه احساس كند هيچ نقشي در زندگي خود ندارد و ديگران براي او تصميم مي گيرند؟ پس به والدين و بزرگترها سفارش مي كنيم مشورت با فرزند را جدي بگيرند و آن را عامل مهمي در رشد شخصيت او بدانند. فقط در مشورت به نكات زير توجه كنيد: - مشورت بايد با توجه به سن فرزند، ميزان تجربه و اطلاعات او صورت گيرد. يعني اموري كه مربوط به او نيست و يا او اطلاعات لازم را براي اظهار نظر درباره اش ندارد، با او در ميان نگذاريد. - در اصولي كه به آن باور داريد و نمي توانيد تغييري در عقيده خود بدهيد مشورت نكنيد. - خود را آماده پذيرش نظر فرزندتان بكنيد. پس به جاي نظرخواهي به طور مطلق ، او را در برابر دو امر مساوي قرار دهيد تا يكي را انتخاب كند. مثلاً نپرسيد " به نظر تو در تعطيلات چه كار كنيم؟" بلكه دو كار را كه مي توانيد - در تعطيلات انجام دهيد مطرح كنيد و از او بخواهيد يكي را انتخاب كند. - در مشورت با فرزند به او كمك كنيد تا ياد بگيرد جوانب مختلف يك موضوع را بسنجد بعد تصميم بگيرد. - به فرزند كمك كنيد تا درك كند كه نظر مشورتي دادن به منزله ي نظر نهايي نيست.

کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان)