چه قدر با کودکمان باشیم؟

[psycho]

من چه وقتايي مال توام؟

همه کودکان نياز دارند که پدر و مادر ساعاتي از شبانه روز را به طور اختصاصي با آنها بگذرانند. اما اينکه چگونه مي توان اين اوقات را با کيفيتي عالي تر ارائه داد به عوامل زير بستگي دارد.

1- اين کار بايد ثابت و روزمره و ترجيحا در ساعات مشخص و ثابتي اتفاق بيفتد. فايده‌اش هم اين است که کودک بعد از چند روز خاطرش جمع خواهد بود زماني را که مادر و پدرش قرار است با او بگذرانند، سر جاي خودش است. براي والدين هم اين فايده را دارد که بياموزند قبل از ارتباط با کودک و صرف وقت، کارهايي را در فهرست برنامه‌هاي روزمره‌شان قرار داده باشند که تنش‌زا نباشد. همه ما آدم‌ها لحظه‌هاي خوشي و ناخوشي داريم. از اين‌رو است که آن وقت ثابت را در ساعتي از روز که خودتان هم دوست داريد با کودکتان ارتباط داشته باشيد، در نظر بگيريد. اين بدان معني نيست که کودک‌تان را در باقي ساعت‌ها نبينيد يا از مسئوليت‌ مادري کردن شانه‌ خالي کنيد، مي‌توانيد حتي به کودک‌تان بگوييد فلان موقع نوبت تو هست (به شرط اينکه خوش قول باشيد!!)

افسوس که اکثر بزرگترها بايد خيلي تلاش کنند تا کودک گمشده خودشان را از زير خروارها خروار دغدغه و مسئوليت و نگراني و استرس و فلسفه و... بيرون کشيده و به خاطر بياورند.

2- يکي از بهترين انواع وقت گذاشتن با کودکان، بازي کردن با ايشان است. بازي کردن واقعا هنر است. چرا؟ چون بايد براي بازي کردن بتوانيد همبازي خوبي شويد: نشان ندهيد که از او بيشتر مي‌دانيد. مدام او را راهنمايي نکنيد. مدام به او اصرار نکنيد. آموزش ندهيد، براي آموزش دادن فرصت بسيار است. سعي کنيد طوري رفتار کنيد که خودش ياد بگيرد. گاهي گيج بازي در بياوريد و اعتراف کنيد که اشتباه کرده‌ايد. تا وقتي پيش‌بيني مي‌کنيد که اوضاع خطرناک نشده براي کنترل کودک‌تان اقدامي نکنيد. سعي نکنيد ذهن او را بخوانيد. سعي کنيد بي‌تفاوت باشيد. گاهي هم مسخره‌بازي در آوريد، مثلاً لجبازي و جيغ و داد کنيد. پيشنهاد مي‌کنم براي درک بهتر چگونگي همسالانه رفتار کردن با کودک‌تان، به يک مهد کودک رفته و 2 ساعت بازي کودکان را با همديگر نگاه کنيد. بزرگتر ها مدام در حال عاقبت انديشي، صلاح و مصلحت، توصيه‌ و سفارش و... هستند مدام مي‌خواهند کاري کنند که بيشتر خوش‌ بگذرد، بيشتر ياد بگيرد، بيشتر راندمان داشته باشد...

3- يکي از راه‌هاي ديگر براي وقت گذاشتن با کودک، گفت و شنود با کودک است. پهلو به پهلو و کنار هم بنشينيد. درباره چيزي مثل ماشين، لباس، همکلاسي، غذايي که خودتان دوست داريد خيلي کوتاه و معمولي صحبت کنيد. بهتر است خيلي هم بچگانه حرف نزنيد اما با احساس حرف بزنيد. بد نيست اگر موقع حرف زدن پاهاي‌تان را هم تکان دهيد، کش و قوسي به خودتان بدهيد، دو تا از انگشتتان را روي پاهاي‌تان راه ببريد... خوب نيست در اين زمان ها به ساعت‌تان نگاه کنيد، موبايل را ورانداز کنيد. همان اول به چشم‌هاي کودک‌تان خيره شويد، از بالا به پايين نگاه و کيف پولتان را مرتب نماييد .اگر بخشي از کلام تخيلي و خيال‌بافانه است، در رد حرف شما است يا ... سريع معلم نشويد، آفرين و احسنت نگوييد، آموزش ندهيد، اصلاح نکنيد، بلکه دست‌هاي‌تان را زيرچانه بزنيد و به دور دست نگاه کنيد يا نگاه‌تان را به کودک ادامه دهيد و سکوت کنيد يا بگوييد هو ممممم ... هو و مممممم ... بشنويد و به خودتان نگيريد. مشکلاتي که بيان مي‌کند را رفع و رجوع نکنيد و راه حل ارائه ندهيد. سعي کنيد تا جايي که مي‌توانيد خودتان را جاي او قرار بدهيد.

به طور مبالغه آميز با او همدردي نکنيد. قرار نيست بحث‌ها به هيچ نتيجه خاصي برسند. پس اگر فکر کودک‌تان پرواز کرد و چيزهاي بي‌ربط را به هم ربط داد، شما هم پرواز کنيد. بد نيست گاهي هم سوالي بکنيد که نشان بدهد داريد به حرفش گوش مي‌کنيد.

بسياري از والدين آنقدر وقت صرف کنترل کردن کودکان‌شان مي‌گذارند که از وقت گذاشتن با کودک (آن گونه که هر دو از کيفيتش راضي باشند) غافل مي‌مانند.

4- کارتون ديدن با کودک‌تان را هم امتحان کنيد. شما هم با ديدن آن ذوق کنيد، اما نه بيشتر از خود کودک!

5- به پارک رفتن و پياده روي کردن نيز راه کار ديگري است که تاثيرش بر همگان اثبات شده است. از جمله فوايد اين تکنيک مي‌تواند به اين موارد اشاره کرد:افزايش تعاملات اجتماعي کودک با ساير کودکان، آرامش والدين، يادگيري اجتماعي و يادگيري مشاهد‌ه‌اي، افزايش درک و شناخت والدين از توانمندي‌هاي فردي کودکان همسن با کودک خود . اگر مادري با رفتار مستبدانه در منزل کودک خود را مورد تنبيه فيزيکي قرار دهد، احتمال بروز رفتارهاي ناهنجار در محيط‌هاي عمومي مثل ميهماني و پارک بالاتر مي‌رود چرا که کودک به نيکي فرا گرفته است که قوانين رفتاري مادر در محيط‌هاي عمومي بسيار کمتر مي‌شود زيرا که نمي‌تواند در مقابل انظار عمومي، کودک خود را همان گونه تنبيه کند و از آنجا که عزت نفس کودک نيز پايين‌تر آمده است، همه رفتارهاي توجه طلبانه و تلافي جويانه را در چنين محيط‌هايي پياده مي‌کند.